Gazeteci ve yazar Selçuk Dönmez 

1 Ocak 2026’dan itibaren geçerli olacak asgari ücret açıklandı. Yüzde 27’lik artışla net 28 bin 75 TL. Kâğıt üzerinde bakıldığında “hatırı sayılır” bir rakam gibi duruyor. Ancak asıl soru şu: Bu artış, mutfağa, pazara, kiraya ve faturaya ne kadar yansıyacak?

Türkiye’de asgari ücret artık “en az geçim” ücreti değil, milyonlar için tek geçim ücreti. Bu nedenle açıklanan her rakam, sadece bir ekonomik veri değil; aynı zamanda sosyal bir göstergedir. Rakam yükselirken alım gücü yerinde sayıyorsa, hatta geriliyorsa, o artış sadece istatistiklerde kalır.

Bugün 28 bin lira; büyükşehirlerde ortalama bir kira bedelinin hemen üzerinde ya da tam sınırında. Gıda fiyatları aylık bazda artmaya devam ederken, elektrik, doğalgaz ve su faturaları hane bütçesini zorlamayı sürdürüyor. Ulaşım, eğitim ve sağlık harcamaları da cabası. Bu tabloda asgari ücretli için “nefes alma alanı” hâlâ oldukça dar.

Elbette yüzde 27’lik artış, enflasyon gerçeği karşısında bir zorunluluktu. Ancak mesele sadece artış oranı değil; sürdürülebilir alım gücü. Bugün verilen zam, birkaç ay içinde eriyorsa, çalışan yeniden aynı döngünün içine giriyor: Ay sonunu getirme mücadelesi.

Bir diğer boyut ise işverenler. Küçük ve orta ölçekli işletmeler için artan maliyetler ciddi bir yük oluşturuyor. Bu noktada devletin vergi ve prim destekleriyle dengeleyici bir rol üstlenmesi şart. Aksi halde kayıt dışılık riski büyür, istihdam baskı altına girer.

Asgari ücret tartışması bize şunu bir kez daha gösteriyor: Türkiye’nin ihtiyacı sadece zam değil, fiyat istikrarı. Çalışan kazandığını koruyamadığı sürece, rakamların kaç sıfır olduğu çok da anlam ifade etmiyor.

Sonuç olarak 28 bin 75 TL, bir rakamdan ibaret değil. Bu rakam; ev kirası, çocukların beslenmesi, pazardaki file ve ay sonu hesap defteri demek. Asıl başarı, bu ücretle yaşayanların “geçinmeye çalışması” değil, insanca yaşaması olacak.