Ankara  

Türkiye’de güzellik ve kişisel bakım pazarı günbegün büyürken, tezgâhların ardında sessiz bir soru dolaşıyor: “Bu talebi kim kaliteli şekilde karşılayacak?” Zincir markalardan mahalle salonlarına kadar herkesin ortak derdi aynı yere çıkıyor: nitelikli uzman. Randevu listeleri uzuyor, bazı hizmetlerde standartlar dalgalanıyor; müşterinin beklentisi ile işletmenin kapasitesi arasındaki mesafe açıldıkça, büyümenin sevincine küçük bir tedirginlik karışıyor.

Sahadan gelen gözlemler, meselenin tek bir başlığa indirgenemeyeceğini söylüyor. Sertifika sayısındaki artış bir yanıyla sevindirici; ama belgelerin tek başına “ustalık” anlamına gelmediği gerçeği her gün yeniden hatırlatılıyor. Mezuniyetin ertesi günü işbaşı yapan genç bir estetisyenin, gerçek randevu akışında doğru iletişim kurabilmesi, cihaz güvenliği ve hijyen protokollerini sekteye uğratmadan uygulayabilmesi, markanın vaat ettiği deneyimi istikrarlı biçimde sunabilmesi için yönlendirmeye, mentorluk ve denetime ihtiyacı var. İşte bu eksik halka, pazardaki büyüme grafiğinin gölgesinde kalan asıl darboğazı oluşturuyor.

Cansu Durkun bu tabloyu şöyle özetliyor: “Bir uzmanın değeri, yalnızca tekniği iyi uygulamakla ölçülmez. Aynı kalitede sonuç üretmek için standart iş akışına, denetimli pratiğe ve açık iletişime ihtiyaç var. Biri eksik olursa zincir kırılır.” Onun işaret ettiği üçlü, yani standart–staj–denetim, bugün birçok işletmede parça parça var; ama bir sistem olarak yan yana getirildiğinde, hem hizmet süresi kısalıyor hem de memnuniyet tutarlı biçimde artıyor. Bu yüzden çözüm, hızlı ama rastgele kurslardan ziyade içinden işe yerleştirme çıkan, gerçek randevuya benzeyen simülasyonlarla güçlendirilmiş, portfolyo üreten programlarda yatıyor.

İşveren cephesinde tablo farklı değil. İlan panoları sürekli açık; ancak “belge var ama pratik yok” cümlesi mülakatların ortak nakaratına dönmüş durumda. Cihaz okuryazarlığı—enerji ayarı, atım sayısı, fototip ve kontrendikasyonlar—kâğıt üzerinde basit görünürken, sahada müşteriyle karşı karşıya gelindiğinde ekip üyelerini zorlayabiliyor. Hijyen ve bariyer uygulamaları ise, yazılı prosedür olarak asılı dursa da, yoğun saatlerde bir anda “alışkanlık” seviyesine düşebiliyor. Tam da bu nedenle, her markanın kendine ait bir “iş akışı dili” oluşturması ve bunu görünür kılması gerekiyor: karşılama anından sonrası bakım talimatına kadar aynı tonda, aynı adımlarla ilerleyen bir anlatı.

Müşteri deneyiminin merkezindeki bu anlatıyı güçlendirmenin yolu, randevu öncesi beklentilerin netleştirilmesinden geçiyor. Dijital onam formları yalnızca hukuki güvence değildir; aynı zamanda müşterinin yolculuğunu sakinleştirir, soru işaretlerini azaltır. İşlem sırasında adımların kısa ve anlaşılır şekilde paylaşılması, “şu an bunu yapıyorum, nedeni bu” cümlelerinin eksik edilmemesi, kaygıyı düşürür. Sonrası bakım talimatının tek sayfalık, sade ve erişilebilir olması; 48 saat sonra gelen nazik bir takip mesajıyla desteklenmesi, ortaya konan emeği kalıcı memnuniyete çevirir. Bu adımlar liste gibi durabilir; oysa doğru uygulandığında, markanın karakterine dönüşür.

İstihdamı sürdürülebilir kılmak için kariyer yolu netleşmeli. Asistanlıktan uygulayıcılığa, oradan kıdemli uzmanlığa ve eğitmenliğe uzanan bir çizgi, yalnızca çalışanı tutmak için değil, müşteriye verilen sözün sürekliliği için de gereklidir. Puan temelli bir değerlendirme sistemi—memnuniyet, tekrar randevu, görsel arşivin düzeni gibi somut göstergelerle—ekibin motivasyonunu dengede tutar. Yeni başlayanlara ilk günden bir mentor atanması, salonların “öğrenen organizma” olarak büyümesine destek verir. “İyi uzman, iyi anlatandır” diyor Cansu Durkun, “çünkü anlatabilen uzman, hem kendine hem müşteriye güven verir.”

Eğitim tarafında ise “hızlı yetkinlik” kavramı öne çıkıyor. Haftalara yayılan, her biri gerçek randevuya benzeyen oturumlar; cihaz güvenliği ve hijyenin ezber değil refleks haline gelmesini sağlar. Öncesi–sonrası görsel arşivi, yalnızca pazarlama malzemesi değildir; aynı zamanda uzman için büyüme günlüğüdür. Birkaç iyi örnek, ekibi aynı hedefe hizalar. Bu yaklaşım benimsenince, iç denetimler bir korku nesnesi olmaktan çıkıp geliştirici bir geri bildirim döngüsüne dönüşür.

Bültenin başında sorduğumuz soru, yani “Bu talebi kim kaliteli şekilde karşılayacak?” artık daha somut bir cevaba kavuşuyor. Elbette bireysel çaba kıymetli; fakat kalıcı sonuç, kurum kültürüyle gelir. Salonunuzun duvarında asılı duran “Hijyen ve Memnuniyet Taahhüdü” afişi, yalnızca gelen müşteriyi ikna etmek için değil, içerideki ekibi her gün aynı hedefe çağırmak içindir. Web sitenizdeki “İş Akışımız” sayfası, yalnızca SEO değerini artırmakla kalmaz; potansiyel müşteriye, randevuya gelmeden önce güven verir. Bütün bunlar bir araya geldiğinde, büyüyen pazarın yaydığı parıltı aceleyle değil, ustalıkla yansır.

Cansu Durkun’un çağrısı net: “Türkiye, güzellik ekosisteminde ivmesini sürdürecek. Bu ivmeyi istikrara çevirmek için aynı masaya oturup standartları konuşmalı, stajı güçlendirmeli, denetimi görünür kılmalıyız. 30 günde atılan doğru adımlar, 12 ayın kalitesini belirler.” Sektör, belki hiçbir zaman tamamen “uzman açığı” ifadesinden arınmayacak; ancak bugün başlanan her küçük düzenleme, yarının güvenli ve sürdürülebilir büyümesi için somut bir yatırıma dönüşecek. Ve belki de o zaman, “usta yok” cümlesi yerini “ustalık kültürü var” cümlesine bırakacak.